Excursie: een drukke dag op Malta
Om 8.15 uur stappen we in de bus voor een lange dag. We komen als het goed is pas om 19.00 uur weer terug.
Christine stelt meteen de buschauffeur voor: haar eigen man. Klein detail: voorin de bus hangen 2 foto's, niet van haar maar van ..... zijn auto! Tja, verzucht ze, dat is zijn grote liefde.
We rijden naar Mdina. Het wordt ook wel de stille stad genoemd, omdat ze bijna autovrij is. Mdina heeft ongeveer 500 inwoners en bestaat voornamelijk uit paleizen, kerken en kloosters. Er zijn hier 3 kloosters waarvan de nonnen nooit buiten komen. Een keer in de maand mogen ze achter een hek zitten, zodat ze nog kunnen praten met andere mensen.
De straatjes zijn hier smal met huizen met mooie gevels. Je waant je hier echt een paar eeuwen terug in de geschiedenis.
Om de stad staan hoge muren, die haar en de bewoners moesten beschermen tegen aanvallers van buitenaf.
We lopen naar de Petrus en Paulus-kathedraal, gebouwd tussen 1697 en 1702. Over het inrichten van de kerk (schilderen e.d.) heeft men bijna 250 jaar gedaan. Ook hier loop je weer over de graven. Alleen zijn dit geen graven van ridders zoals in Valletta, maar graven van bisschoppen.
Deze kerk is trouwens wel geraakt in de 2e wereldoorlog. Na de oorlog is de koepel herbouwd.
Trouwens, op iedere kerk op Malta vind je 2 klokken. Eentje staat op tijd, de andere niet (de linker) en dat is om de duivel te sarren.
De volgende stad die we bezoeken is – het grotere - Rabat, met 13.000 inwoners. Rabat en Mdina liggen bijna aan elkaar vast, gescheiden door een parkeerplaats.
Rabat is veel levendiger dan Mdina. Ook hier stikt het weer van de smalle straatjes met mooie balkons. Je moet hier echt eens omhoog kijken!
Het is ons al opgevallen dat op iedere straathoek een beeld staat, meestal ingemetseld. Christine vertelt dat je verplicht bent – als je in een hoekhuis woont - om een heiligenbeeld te plaatsen. Dit is een soort bescherming voor de mensen die langs je huis komen.
Het geloof is op Malta echt heel belangrijk! Zo vind je bijvoorbeeld overal kleine altaartjes waar je kunt bidden; een keer in de week moet je verplicht biechten en op witte donderdag moet iedereen langs 7 kerken om te bidden. Scheiden is op Malta gewoon verboden.
Christine vertelt ons van haar eigen ervaring. Zij werd verliefd op een Maltezer, maar helaas was ze niet katholiek. Ze zei dat er heel wat jaren overheen zijn gegaan voordat ze bij haar schoonouders werd geaccepteerd.
In Rabat lopen we naar St. Agatha's catacomben: een onderaards kerkhof met 500 graven. 300 voor volwassenen, 200 voor baby's.
De catacomben zijn genoemd naar de heilige Agatha uit Sicilië, die hier in het jaar 250 woonde. Zij wilde niet trouwen met een hoge ambtenaar uit haar geboorteland. Toen ze terugkeerde naar Sicilië werd ze levend geroosterd en haar beide borsten afgesneden. Ze wordt dan ook vaak afgebeeld met haar borsten in haar hand.
In de catacomben zijn ondermeer 13 fresco's van Agatha te vinden. De fresco's zijn in opdracht van dankbare gelovigen gemaakt.
Het is vreselijk luguber om hier tussen de graven met skeletten rond te lopen....
(Opmerking: deze foto's zijn gekocht, omdat je in de catacomben niet mag flitsen. Het flitslicht kan de fresco's aantasten)
Hierna hebben we een uur de tijd om te lunchen, leuk na zo'n bezoek aan een kerkhof.Aangezien we nog heel wat uurtjes te gaan hebben en het heel hard begint te regenen, duiken we het eerste de beste restaurant in. Ik heb nog nooit zo'n vieze eettent gezien, maar de hamburger met zelfgemaakte friet was heerlijk! Eigenlijk jammer dat we hier geen foto hebben gemaakt...
Uiteraard moet je dan naar de wc, maar Hans die er net vandaan kwam zei dat ik hier absoluut niet naar de wc zou willen gaan!
We rekenen maar af en lopen naar de bus. Voordat we naar de volgende stop gaan, stopt de bus bij een uitkijkpunt over Mdina en zie je goed dat de stad moeilijk aan te vallen was.
De bus brengt ons naar Buskett Gardens. Hier liggen de zogenaamde
karresporen uit de Bronstijd. De Engelsen noemen het Clapham Junction, naar een van de grote spoorwegknooppunten bij Londen. De spoorbanen bestaan uit steeds twee groeven van 5 tot 8 cm breed, die soms 75 cm diep kunnen zijn en tussen de 130 en 150 cm uit elkaar liggen. De sporen lopen parallel aan elkaar en hier en daar vind je wissels. Heel vreemd…
Op Malta denkt men dat deze sporen zijn gemaakt om de rotsblokken te kunnen vervoeren naar de plaats waar de tempels werden gebouwd. Die tempels bestaan namelijk uit rotsblokken die hier vandaan kwamen.
We rijden verder naar Dingli Cliffs, het hoogste punt op Malta (240 m). Het stelde niet zoveel voor, vonden we. Maar ja, misschien zijn wij wel verwend door het mooie uitzicht op Madeira's hoogste klif (580 m).
Gauw weer in de bus, want het begint toch een portie te regenen en te waaien!
Het volgende bezoekje is er een van het verplichte soort: een glasblazerij. Leuk om even een keer te zien, maar van ons mocht de bus wel verder gaan.
De laatste stop is in Mosta, waar de op drie na grootste koepelkerk van Europa staat. Alleen de Sint Pieter in Rome, St. Paul's Cathedral in Londen en de kerk in Xewkija op Gozo zijn groter. Er kunnen 12.000 mensen in deze kerk.
De doorsnee van de koepel is buiten 54 meter, binnen 39 meter. De kerk is 60 meter hoog.
De uit Maltezer zandsteen gebouwde koepel is vrijwel zonder cement in elkaar gezet en houdt zichzelf staande.
Hij is gewijd aan Maria Hemelvaart, gebouwd tussen 1833 en 1860 en is tot stand gekomen dankzij giften en vrijwilligerswerk van de plaatselijke bevolking.
Het wonder van Mosta: in de 2e wereldoorlog viel deze vliegtuigbom door de koepel. Hij ontplofte niet en er raakte niemand gewond.
Na een lekker kopje koffie met muffin gaan we naar de bus. Tegen een uur of 7 zet de bus ons af bij het hotel. We nemen afscheid van onze gids Christine en bedanken haar voor alles. Zij is echt een prachtvrouw vol humor. Bepaalde opmerkingen van haar gebruiken we nu nog....
Helaas, onze vakantie zit er alweer op. Vanavond de koffers pakken en morgen gaan we naar huis. Vol indrukken van Malta.
